na stole herbaciane róże ich piękno przytłumia doczesność istnienie przenosi hen w wieczność kulturę poddaje naturze całe pomieszczenie zajęte przez kilka rozwiniętych kwiatów jak mistyka z dalekich światów wrażenie daje niepojęte wszystko inne piękności służy przedmioty gubią swe znaczenie ustępują miejsca dla róży przy róży dusza się nie nuży przez zachwyt i zauroczenie osiąga kres ziemskiej podróży