Sonet z podmuchem od Laguny

to co czyniłem było moje
kiedy odchodziłem znikało
a potem wcale nie istniało
wtedy powstawały zastoje

daremne były tamte znoje
bo nic już po nich nie zostało
wszystko z pamięci wywietrzało
także naiwne niepokoje

straszono mnie "pogodą ducha"
ten duch był ideologiczny
pozostała po nim posucha

teraz słucham jak gołąb grucha
i chłonę etos idylliczny
od Laguny lekki wiatr dmucha


Wenecja, 4 stycznia 2011



» Wenecja 2011



» Refleksje w stanie przedojrzałym