Piotr Rachtan trzydzieści lat temu
pisał w tygodniku „Kulisy”
że „Wędrujące strefy ciszy”
przeciwstawiają się każdemu

niewiele się do dziś zmieniło
cisza została niezależna
ostrożna – w zachwytach pobieżna
życie ją z czasem poróżniło

wędrówka trwa dalej bez przerwy
włosy przybrały kolor siwy
na szczęście nie zawodzą nerwy

ciszę ochrania doświadczenie
gdy nawet zdarzają się dziwy
miarą zachwytu jest milczenie