en truoj de mankaj tuberoj de ligno spruĉas flammiraklo estas nekredebla spektaklo pafa kiel de revolveroj ni rigardas flamojn senzorge forgesante la tutan mondon memorante someran ondon kiu bruis time eĉ sorge io malaperas por ĉiam restas nur cindro en malkvanto homoj ĝin meritos neniam sed tamen oni ofte diras ke en ĝi estas diamanto kelkaj revas aliaj miras