Do Autora

Drogi Zbyszku
Twój wiersz ucieszył mnie, chociaż jest smutny, ale muszę Ci coś dopowiedzieć. Otóż było to tak: pracowałem w Technikum Górniczym w Zgorzelcu i różne sprawy mnie interesowały, między innymi kiedyś zainteresował mnie STALAG VIII-A, o którego istnieniu władze Zgorzelca ("partyjne i państwowe") nie wiedziały, a raczej nie chciały wiedzieć, ale ja się uparłem i postanowiłem sprawą zainteresować kogo można i trzeba. Urządziłem tam obóz harcerski (na śmietniku, bo w miejscu obozu VIII-A był śmietnik), co było swoistym skandalem pedagogicznym i miałem z tego powodu kłopoty. Ale był na tym obozie oficer WOP, skierowany przez pułkownika, (z którym się przyjaźniłem i który, jak się dowiedziałem, ponoć źle skończył wojskową karierę, więc nie podaję jego nazwiska), dlatego wymiar tego skandalu był do usprawiedliwienia. Nazwiska tego oficera nie pamiętam, ale chętnie bym o nim wiersz napisał, bo przypadkiem był tym, który podczas mojego pierwszego pobytu w Zgorzelcu zwrócił się do mnie z pozdrowieniem "dowód osobisty proszę!", choć zdaje się, że tego "proszę" nie było; potem był uczniem w technikum dla pracujących. Sprawą zainteresowałem Romana Zgłobickiego, z którym się przyjaźniłem, a który miał nawet pracę doktorską na ten temat napisać, ale z pewnością zaczął zbierać pamiątki przy pomocy uczniów tejże wspomnianej szkoły i wiem, że sporo uzbierał. Na tym nie koniec, mój upór się jeszcze powiększył. Aż nadarzyła się okazja, bo kiedyś przyjechał do amfiteatru w Zgorzelcu marszałek Marian Spychalski i moje harcerki podeszły do niego z cegiełkami na rzecz pamięci o STALAGU VIII-A. Wyciągnął sto złotych, inni generałowie także, a jak generałowie, to też i wszyscy bonzowie, i uzbierała się całkiem pokaźna kwota. Także z kiermaszy książkowych, które organizowałem na schodach Technikum Górniczego wspólnie z małżeństwem księgarzy, dochody szły na ten sam cel, chociaż zawistni posądzali mnie, że z tego czerpię profity. Bardzo często musiałem przychodzić potem do Komitetu Powiatowego i tłumaczyć się z przypadku z marszałkiem, zostałem nawet zwolniony ze szkoły ze skutkiem natychmiastowym, ale, tu muszę szczerze wyznać, wymieniony komitet mnie obronił. Pamiętam nazwisko: towarzysz Humeniuk o tę sprawę się troszczył. Teraz, kiedy mi przysłałeś Twój wspaniały na ten temat wiersz, wszystko wróciło i przyszło również pytanie, co się z tymi pieniędzmi stało, czy zlikwidowano tamten śmietnik i... właśnie, może jakąś nową tabliczkę z tych pieniędzy ufundowano (to była spora suma)? Wyjechałem i przestałem się tą sprawą interesować, choć mimo podobnych niemiłych zdarzeń, całą moją przygodę turoszowską wspominam z sympatią. Ty mi o tym przypomniałeś, za co Ci jestem Zbyszku wdzięczny.
JSS