Proksime de la hazarde ĉe la kaso samlongtempe atendantaj kuncivitanoj.

Tra nebulo kaj kulturo -ĉiam ĉehavi la ĉelon en poŝo kaj senklorigitan akvon en plasto.

Elfosi etan tomahokon meze de zebrostrio.

Kaj jen fine lambastono kiel kunpensa kunloĝanto.

Feken ĉiukaze la kurbigita spactempo kaj la krispigitaj T-ĉemizoj!

Vivi bone, ne pli bone - je 350 ppm, negrave, ĉu gajni sian monon per senglaciigo de fulmosuĉiloj aŭ alimaniere.

La nepro de memorganiza danĝerbremsmalrigla tekniko.

Sur molaj/malmolaj seĝoi suferi je sfinkterospasmoj..

Parolkaĉeco - eliri por glaseto da lunĉo!

Poste revivigi la fermentopaston por la dubinde luksaj kanapoj okaze de la kongreso de mercerofakgevendistoj.

La mio surloke, ne nur apude.

Jes, detalemo kiel memkomprenebla kaj procesorientata skrupuleco.

Ne simple ignoru la klarajn antaŭsignojn.

La profundo de ekzistoĉeesto – dentobreĉo, sufiĉe larĝaj por trogloditoj,

eble tutcerte ne aŭ ne nur aŭ eble plentamen..

La etpresitaĵo plivastiĝadas.

Do, per ĝisfunde zorgema sensakigo teni halojn kaj ĉambrojn senodoraj.

Kaj kiel trovi ĝustajn vortojn en la epoko de klimatokatastrofo kaj nebremseblaj pandemioj?

Rulgazono glitis preter miaj okuloj.

Tempo kai Tero malabundiĝas…